Terugblikje Geheugenkoor Alkmaar

11 september 2015

 

 Onder de koorleden zijn een paar echte West-Friezen. Ria D heeft een gedichtje gevonden dat geschreven is in het West-Fries:

 

Brame

 

’t Was zundeg en september.

An ’t kantje van de weg

Plokte wai die middeg brame.

De zon skeen op je reg.

 

De emmer most vol braampies

En stiltjes zagge wai

Vier knuistjes en vier handen

Net kleuren as de hai.

 

Toe dat de sjem den klaar was

Was groôt en kloin zo kuin.

Dat we ’n slikkie proefde,

Leek je wel weer in duin.

 

Zo atte wai die winter

Oôs broôdje met veul zon.

Nôh, dat in die sjempotjes

Toch zô’n macht zeumer kon!

 

(Fred Gutker, Schoorl)

De reacties zijn wisselend. “Ik versta er niets van.” “Niet helemaal goed uitgesproken.”

Nico en Irene haken erop in en babbelen vrolijk verder in het West-Fries. Daar verstaan we ook niets van. Dus maar snel verder met zingen.

 

­­Gezien de doelgroep van het geheugenkoor (ouderen met geheugenproblemen) moeten regelmatig (helaas) zangers afhaken en melden zich (gelukkig) altijd weer nieuwe zangers. Soms meteen enthousiast. Een andere keer eerst de kat uit de boom kijkend. Dit keer komen een echtgenote en zoon kijken of het iets voor vader is. Af en toe lijken ze even verbaasd. De spieren warm maken door lekker op je benen kloppen? Je handen masseren? Aan je haar trekken en piepende geluidjes maken? Maar ze doen met alles mee. En voor de pauze hebben ze al besloten. Ze nemen afscheid en roepen vrolijk: ”Tot de volgende keer. En dan nemen we vader mee!”

Kan ook haast niet anders. De sfeer zit uitstekend. En er is genoeg ruimte voor eigen inbreng van een ieder.

 

Bij het liedje Een vriendelijk aardig vogelijn is dat het fluiten van Nico. Alsof zich een vogeltje in de zaal verstopt heeft.

Hij vertelt nog een anekdote. In de kerk, toen het even heel stil was, heeft hij ook gefloten. Mensen keken om zich heen en zochten naar het vogeltje. Tot Nel hem toefluisterde te stoppen. Gedraag je. Nico vertelt het ondeugend. Het vogeltje is vast niet altijd stil.

 

Ria B draagt het gedicht Over de liefde voor van Jan Hanlo (tekst staat onder dit Terugblikje). Ze werd bekend met de gedichten van Jan Hanlo door­­­ een wandeling langs de gedichtenroute in Valkenburg. Dit is een wandelroute door het landschap van het riviertje De Geul met zuilen waarop gedichten staan.

Zoals ze zelf zegt, het is geen gemakkelijk gedicht. Reden voor Ria om gemakkelijke kleding aan te trekken. Een gekleurde, gehaakte poncho. Een strooien hoed. En om haar nek een groot, rood, pluchen hart. Waarom dat hart? Dat wordt in het gedicht  duidelijk. Je kunt overal over zingen. Maar vooral over de liefde!

 

En dan de Foxy Foxtrot. Nel en Nico openen de dans. An en Bob en meer zangers volgen. Zo ook Mieke en Koen. Ze dansen er lustig op los. Als iedereen weer zit bedenken we ineens dat Koen binnenkwam met een stok …

 

Mark speelt het zelfgeschreven stuk Coming Home. Toen hij het stuk schreef, dacht hij aan de vele vluchtelingen die momenteel in Europa een veilig thuis proberen te vinden.

Met het lied Dona Nobis Pacem wensen we hen vrede toe.

 

Voor veel mensen was deze middag een gewone vrijdagmiddag. Voor wie vanmiddag bij het Geheugenkoor Alkmaar was, was het weer een feestmiddag!

 

Groet

Marja

 

 

Waarover zal ik zingen
 

Waarover zal ik zingen

Over regenjassen, over het lover

Van geboomte

Of zal ik van de liefde zingen

 

Waarover zal ik zingen

Over vliegmachines

Blinkend aluminium in de zon en

Blauwe lucht

Of zal ik zingen over de liefde

 

Over auto’s, over steden en historie

Of zal ik zingen over de liefde

 

Over bloemen, over water

Over mooie dingen of wat droevig is

Of zal ik zingen over de liefde

 

Over tabak en vriendschap

Over geur en wijn

Over schepen, zeilen, meeuwen

Over ellende

Over de ouderdom, over de jeugd

Of zal ik over de liefde zingen

 

(Jan Hanlo

Verzamelde gedichten 2006)